नलेखिएको कथा : भाग १
"आज मलाइ तिम्रो नेपाली कापी देउ न ल ।" "नाइँ मेरो होमवर्क बुझाउनु छ।" "प्लीज देउ न के ।" सयपत्री झैँ ढकमक्क फक्रेका ती आँखा जब रसाएर कुरा गर्दथे , लाग्थ्यो कि त्यस आँखाको नमीको प्रत्येक कणहरूम स्वयं मोहिनी नाच्दै मलाइ ललायित पार्दैछिन । भोलिपल्ट कापी बुझाउनु थियो तर मन बुझाएको मान्छेले नै माग गरेपछी बिचरो कापी पनि उतै जान उत्साहित बन्दो रहेछ । चार वर्ष भएको थियो , हामीले एक-अर्कालाइ चिनेको । बिछट्टै मिल्थ्यौँ हामी । बाझ्न पनि निक्कै बाझ्थ्यौँ। देख्नेले नि भन्ने गर्दथे "कस्तो कुकुर र बिराला जसरी बाझेका।" तर झगडा गर्नमा नि बडो आनन्द लाग्दथ्यो। अक्सर बोल्ने क्रममा उसको डटपेन टोक्ने बानी थियो । त्यो बानी मलाइ सारै मन पर्दथ्यो । हातमा डटपेन घुमाउँदै बोल्दा म कत्तिखेर उसको डटपेन खस्छ भन्ने प्रतीक्षामा बसेको हुन्थे । कतिखेर डटपेन खस्नेछ अनि उसले भन्नेछे ," प्रसन्न , त्यो डटपेन टिप्देउ न ।" म बडो उत्साहित हुँदै डटपेन टिप्दथेँ । हातमा दिदाँ उ मुसुक्क मुस्कुराउँदथी अनि भुतुक्क लजाएर म लुसुक्क आफ्नो नजर लुकाउँदथे । तिमी अर्थात मेरो जिन्दगीको त्...