Prasanna Ghimire

म तिमीलाई प्रेम गर्न सक्दिन  दूध खाँदा ओठ जलेको मान्छेले मोहि खाँदा फू-फू गरेर खान्छ रे । अहँ मान्दिन म त यो कुरा । दुधले ओठ जलेको मान्छेले त तातो तेल खाने आँट गर्दो रहेछ । यस्तै हुँदो रहेछ हाम्रो मन पनि । सारै अटेरि ; भनेको त कहिल्यै नसुन्ने । अलिकती मिठास भेट्यो कि चिप्लिहाल्ने । चाहना राख्दछ मनले , त्यसको फल भोग्नुपर्दछ आँखाले । यो कस्तो न्याय बिधाताको ? सायद कलियुग भनेकै यहि हो । कर्म आफ्नो , दण्ड अर्काको। बिरक्त लागेर आउँछ । प्रेम एक अभिशाप जस्तो लाग्दछ । म त एक लेखक हुँ ; एक साधारण लेखक । बैँसालु भएर के भयो र ? ममा त्यो बैँसको मात चढेको छैन । हजारौँ पाउडर र नक्कल धसेर हिँड्ने उमेरमा म आफ्नो मैलो कालो टोपी लगाएर हिँडछु । कत्तिले पाखे भन्छन त कत्तिले बाजे । उनिहरु मलाइ हेरेर हाँस्छन । म उनिहरुलाइ हेरेर मुस्कुराउँछु । पिज्जा र बर्गरको युगमा म सिस्नु र गुन्द्रुकमा रमाउँदछु । डिस्को र डिजेको जमानामा म मादल र सारङ्गिको धुन रुचाउँछु । ५०० र १००० को नोट केराको बोक्रा जसरी फाल्ने समयमा म ५० रुपैँयाको मोमो लिँदा  नि उछिट्टिएला कि भनी डराइ-डराइ खान्छु । हास्यपात्र छु म...

भाग:२ मुसलधारे पानी, बादलहरुको गड्याङगुडुङ ; हैन हौ मैले प्रपोज गर्ने बेलामा पुरै बाजा बजाएर मौसमले मलाइ जिस्काइरहेको थियो। रिसोर्टको गेटमा लगेर सिटि सफारीले रोकायो।म भाडा तिरेर ओर्लिए। अनितालाइ फोन गर्नुपर्यो भनेर मोबाइल निकाले । यत्तिकैमा मेरो काँधमा एउटा न्यानो स्पर्श पर्यो ।फर्केर हेरे अनिता रहिछिन। अलिकती खैरो पारेको कपाल , आँखामा पातलो गाजल अनि ओठमा रातो लिपिस्टिक । सेतो Tops अनि कालो जिन्स ; बिछट्टै राम्री देखिएकी थिइन।मलाइ आफुमाथी मदहोस बनाउने पुरै तयारी गरेर आएकी थिइन। म सङ्ग नाता जोड्न उनी छाता बोकेर आएकी थिइन , त्यो झरीमा। "जाने हैन भित्र।"उनको आवाजले मेरो कानलाइ रोमान्चित बनायो ।"जाऔँ न त" मैले भने । अनि हामी दुबै भित्र गयौँ । पनि परेर अलिक चिसो चिसो भएको थियो। हामिले कफि मगायौँ । कफिको चुस्की लिँदै हामी गफ गर्न थाल्यौँ।मलाइ भने कतिखेर आफ्नो मनको कुरा पोखौँ भन्ने काउकुती लागिरहेको थियो। मलाइ कस्तो कस्तो भैरहेको थियो। थाम्नै नसकेर मैले अनितालाइ भने " अनिता ! तिमीसङ्ग एउटा कुरा गर्नु थियो ।" "के कुरा ? भनन" मुसुक्क मुस्कुराउँदै...

भाग १ समाजमा बस्ने सामाजिक प्राणीको रूपमा परिचित हामी मानवको जीवन वास्तवमा एक किताब हो , जसको प्रत्येक पाना नपढीकन विश्लेषण गर्नु अत्युक्ति हुनेछ ।जीवनका प्रत्येक मोडहरुबाट शिक्षा पाइन्छ जसले अघि बढ्नमा प्रेरणा दिने गर्दछ । यस्तै एउटा शिक्षा दिने तत्व हो " प्रेम " । कसरी भुल्न सक्छु र म त्यो दिन , जब मैले पनि आफ्नो जीवनमा प्रेमको शिक्षा आर्जन गरेको थिएँ। एउटा नयाँ रङ्गको सुरुवात भएको थियो । त्यतिखेर म कक्षा ९ मा पढ्थे । साइकलमा स्कुल आयो अनि पढेर घर गयो । सादा जीवन थियो। एउटा यन्त्र जस्तो जीवन जो केवल मस्तिष्कको अधीनमा थियो। आफ्नो मन त कहाँ छ थाह पनि थिएन । खोज्ने कहिल्यै सोच पनि आएन । " मन " विहिन भएता पनि बाँच्न त सकेकै थिए । सधैँजस्तै त्यो दिन पनि स्कुल छुट्टी हुनेबित्तिकै म घर जाने तर्खरमा थिएँ। हुन त स्कुलको उत्तरी गेटबाट जाने म , त्यो दिन पश्चिमको गेटबाट जान मनलाग्यो। गर्मीको मौसम , था...